Volvo C40 review: Achterwielaandrijving, maar (gelukkig) niet sportief

Soms heb je van die momenten dat het kwartje ineens valt. Bijvoorbeeld de eerste keer dat je in een Porsche 911 rijdt. Grote kans dat je als Porsche-maagd de opvatting hebt dat ‘iedereen in zo’n ding rijdt’ of dat het ‘een saaie keuze’ is. Tot je zelf een keer achter het stuur stapt.

Zo’n zeldzaam eureka-moment blijft bij de Volvo C40 Recharge uit, maar toch snap je na een paar minuten al waarom de XC40 (die hetzelfde is, maar dan met een praktischere daklijn) met enige regelmaat bovenaan staat in de Nederlandse verkooplijsten. Er worden echt veel goede auto’s aangeboden tegenwoordig, maar bij de meeste kom je al snel tot de conclusie dat het inderdaad ‘gewoon een auto is’ die vooral doet wat ie moet doen.

Bijna (geen zorgen, we hebben heus wat te miepen) het hele totaalplaatje van de Volvo C40 Recharge klopt. Sowieso ziet ie er leuk uit, want het lukte Volvo de afgelopen tien jaar maar niet om een lelijke auto te ontwerpen. Al zouden we uit praktische overwegingen altijd voor de XC40 gaan.

Stoelen van wol

Ons testexemplaar heeft fraaie grijze Wool Blend-stoelen (niet afgebeeld). Dat er wol in de bekleding zit verwerkt, merk je verder niet, maar stof in het duurdere segment auto’s is altijd een leuke afwisseling.
En dan zitten ze ook nog eens voortreffelijk.

Het enige nadeel is dat je de stoelen niet heel laag kunt zetten, waardoor je als langer persoon geen goede kijkhoek richting de binnenspiegel hebt. Je ziet al snel alleen het asfalt vlak achter de auto in plaats van het verkeer in de verte. Of je moet telkens een beetje bukken om naar achteren te kijken. We gokken dat de XC40 hier uitkomst biedt.

Dan gelijk maar even de pleister eraf trekken: het Google-systeem in de auto zou nog wel wat aandacht kunnen gebruiken. Je zou de vormgeving als ‘Scandinavisch design’ kunnen bestempelen, maar het ziet er vooral wat karig uit. Een achtergrondje zou ’m goed doen.

De stembediening wil pas werken als ie internet heeft (zelfs om de kachel in te stellen) en de meeste functies van de verwarming zitten verstopt achter een menuutje. Daarbij was onze auto twee dagen lang zijn GPS-signaal kwijt. De rest van het interieur is simplistisch, maar dat kan de auto goed hebben. Tof zijn de sierdelen die overdag gewoon zwart zijn, maar in de avond toch licht geven.

De Volvo C40 Recharge heeft genoeg pk, maar is niet sportief

Boven alles rijdt de Volvo C40 Recharge gewoon goed. Deze vernieuwde C40 komt iets verder op een lading dan voorheen en draagt zijn elektromotor voortaan op de achteras (eerst zat ie voorin), maar daar merk je precies niets van. De Volvo zal ondanks zijn 252 pk nooit spontaan een uitstapje maken, zelfs niet op een onverharde parkeerplaats.

Niet dat je snel in een spannende situatie verzeild raakt, want niets aan het onderstel nodigt uit tot sportiviteit. Bij snelle bochten voelt ie soms een beetje uit balans. Vergis je niet: het is een enorm pluspunt dat Volvo zich niet liet verleiden om deze achterwielaangedreven versie extra sportief te maken.

Veel EV’s en PHEV’s zijn onnodig hard geveerd voor de sportiviteit, maar door het hoge gewicht gaat dit meer dan eens ten koste van het comfort. Zelfs drempels pakt deze C40 heel aardig op. Overigens is ie met een 0-naar-100-tijd van 7,1 seconden wel meer dan snel genoeg om vlotjes te accelereren, dus je bent nog steeds altijd op tijd voor de file.

Specificaties van de Volvo C40 Recharge Single Motor Extended Range (2023)