Uitgelicht: Citroën DS5

Citroën werpt Frans raffinement in het strijdperk dat wordt gedomineerd door Duitse degelijkheid. Frankrijk verleidt Duitsland, welkom DS5.

 

Als je de DS5 misschien een beetje frivool en elegant en casual vindt, moet je eens te rade gaan bij de havenarbeiders van Skagen. Skagen is een afgelegen havenplaatsje in het uiterste noorden van Denemarken. Het landschap is dor en verwaaid. Je bent zo’n dertig kilometer verwijderd van de beschaving, dus als de zomertoeristen eenmaal zijn vertrokken – en dat is het geval als TopGear met een DS5 arriveert – rest slechts de zee. In de omgeving van de zee wordt een mens hard en op zichzelf teruggeworpen, ongevoelig voor opsmuk en uiterlijk vertoon.

 

Daarom ging ik er niet van uit dat de mensen die hier om acht uur ’s morgens aan het werk zijn de DS5 een blik waardig zouden achten, deze Citroën met zijn grootstedelijke, Parijse allure. Toch had de auto volop bekijks. Een havenarbeider wilde zelfs zijn zojuist aangeschafte Audi A6 ruilen, toch zo ongeveer de absolute tegenpool van de gracieuze DS5. Als mensen van wie je het niet had verwacht de DS5 de moeite waard vinden, dan maakt ie misschien goede kansen.

 

Ons kun je natuurlijk niet serieus nemen. Wij zijn behoorlijk weg van de DS5, maar we hebben er wel vaker naast gezeten. We waren ook weg van de Citroën C6 en de Renault Vel Satis en Avantime en nog een hele zwik Franse avantgardisten die uiteindelijk faliekant flopten. De Fransen doen al jaren verwoede pogingen om een concept te creëren waarmee ze de Duitse hegemonie in het topsegment kunnen doorbreken. Tot nu toe hebben ze jammerlijk gefaald, hoezeer ook de genoemde auto’s hun kwaliteiten hadden. En, voordat jullie allemaal brieven gaan schrijven, jazeker, ze hadden ook hun makkes. Nogal veel.

 

De DS5 is eigenlijk een hoge, chique stationwagon. Dat is nooit eerder gelukt. Wil je succes hebben met een grote voorwielaandrijver, dan moet je die laten lijken op een SUV. Toch heeft Citroën koppig geweigerd om de weg van de minste weerstand te kiezen.

 

Afijn. De contouren van de DS5 zijn zowel markant als aerodynamisch en daarmee is hij mogelijk stiller en zuiniger dan een quasi-SUV. Maar hij is voldoende hoog om je een riant zicht en het gevoel van superioriteit te bieden dat daarmee gepaard gaat. Hij mag dan DS5 heten, het is geen carrosserievariant van de C5. Hij is gebouwd op het kleinere platform van Peugeot-Citroën met de wielbasis van de C4 Picasso en de voorwielophanging met grotere spoorbreedte van de RCZ. Als gevolg daarvan is hij behoorlijk ruim, want hoog, maar hij is 25 cm korter en 80 kilo lichter dan een C5. Dat zou garant moeten staan voor betere prestaties, zuinigheid, gebruiksgemak in de stad en wendbaarheid. Klinkt logisch.

 

Logisch is echter het laatste woord dat je te binnen schiet als je er fysiek mee wordt geconfronteerd. Je oog wordt voortdurend getrokken naar de opmerkelijke details: zwierige lijnen, mysterieuze holtes, chroomstrips op plaatsen waar je dat niet zou verwachten, opvallende materialen. Geen overdaad hoor, en als je het geheel in ogenschouw neemt, resteert een beeld van een fraai gebouwde, elegante auto. Een soort retro-futuristische ruimtecapsule, maar dan zonder retro, als je begrijpt wat we bedoelen.

 

 

Verbaas je je over de zorg en aandacht die de ontwerpers hebben besteed aan het uiterlijk, in het interieur is het niet minder. We klommen naar binnen en ons hoofd begon te tollen. Het is net het collageboek van een ontwerper, alle verschillende materialen, alle welvingen en lijnen, al die deels metalen knoppen op merkwaardige plaatsen, zoals boven je hoofd. Alleen de klok en snelheidsmeter hebben wijzers, de rest is digitaal of grafisch of een combinatie daarvan.

 

Na een tijdje vormt zich een samenhangend geheel en laat de ergonomie van knopjes en weergave zich duiden door het brein dat ze moet doorgronden. Wat belangrijker is, de uitstekende materialen zijn met zorg in elkaar gezet. Franse auto’s waren altijd superieur ontworpen en inferieur gebouwd, maar dat lijkt nu anders.

 

Met de benzinemotor met 200 pk kun je veel plezier hebben. Er zit voldoende vaart in, met een acceleratie van iets meer dan 8 seconden naar de 100 kilometer per uur. Hij heeft voldoende koppel vanaf het middengebied en is uitgerust met een fatsoenlijke handbak om alles uit de kan te kunnen halen. Helaas laat hij altijd van zich horen, zelfs in de zesde versnelling op kruissnelheid. In een snelle driedeurs is het een kanjer die best mag laten weten dat hij zijn best doet, maar in de DS5 zou je willen dat hij zich stil houdt en gewoon aan het werk gaat. Hij klinkt alsof hij eigenlijk een sportauto had willen zijn.

 

Daarover sprekend: naast ons zat op zeker moment de voor de DS5 verantwoordelijke projectmanager, en we vroegen hem of hij het niet jammer vond dat het hydropneumatisch veersysteem niet kan worden geleverd op dit platform. Niet echt, zei hij, omdat DS5-rijders een auto zouden willen hebben die… we huiverden en hoopten dat hij het niet zou zeggen, maar hij deed het wel… sportiever is dan een C5. Niet elke auto hoeft sportief te zijn, toch? Wij houden wel van een hoge, dominante en comfortabele auto.

 

De DS5 heeft een prima bochtgedrag, maar de term sportiviteit is niet op zijn plaats. Tenminste, dat is het niet op deze versie met 200 pk die op 19-inch velgen staat. De besturing is direct, hij helt weinig over en hij is behoorlijk wendbaar. Maar hij is ook een beetje onrustig en de grote wielen hebben moeite met oneffenheden in het wegdek zodat ie wat ongevoelig en onrustig is in rechte lijn. Net als de motor probeert de besturing iets te zijn wat ie niet is.

 

Er is een alternatief in de vorm van een koppelsterke diesel met 163 pk, en een minder straf onderstel waarmee beter wordt geprofiteerd van de hoogte en verfijning. Die versie lijkt een goede keuze. Bij de DS5 is het immers niet de bedoeling om een Duitse sportsedan na te apen. Vraag dat maar aan een havenarbeider.