Porsche 911 Turbo S

Na vijf kilometer ben ik er nog van overtuigd dat we het gaan halen. Maar na acht kilometer voortploeteren in de Porsche 911 Turbo S zie ik de groep ATV’s op ons af stormen. De sterren en strepen wapperend in de wind aan de uiteinden van hun CB-antennes, de hoekige, kortgeschoren koppen van hun bezwete bestuurders roodverbrand achter hun spiegelzonnebrillen, oorverdovende death metal blèrend uit hun speakers. Nu weet ik het niet zo zeker meer. Ik kijk naar de fotograaf, die even hiervoor het briljante idee had om deze onverharde, zandduinachtige weg te trotseren met onze karmijnrode, 330 km/u snelle, 650 pk sterke Porsche 911 Turbo S – met optioneel verlaagd sportonderstel, jazeker – omdat ‘letterlijk niemand ooit zover is gekomen met een 911, en niemand het ons ooit na zal doen’. Hoe kon ik zo stom zijn? Ik deel mezelf mentaal een trap uit. Het is niet alleen het feit dat we vast kunnen komen te zitten, wat met elke afgelegde meter een grotere waarschijnlijkheid wordt; maar ook dat we hier in zo’n geval geen enkel zicht op hulp hebben. Omdat we ons in een weids zandlandschap bevinden, als een verse prooi voor verwilderde survivalisten. En omdat er in de wijde omtrek – duizenden kilometers ver, zelfs – simpelweg geen sleep­wagens actief zijn. Of wat voor wagens dan ook. Waarom niet? Omdat, al weten we het op dit moment nog niet, heel Amerika op het punt staat om in lockdown te gaan om de verspreiding van het coronavirus te stoppen. Om te bevatten hoe we zo ontzettend achterlijk konden zijn – nou ja, meer dan gewoonlijk in ieder geval – moet ik je even de omstandigheden uitleggen. Twee dagen voordat het social-distancing-advies hier in de VS inging, werd de nieuwe Porsche 911 Turbo S voor mijn deur afgeleverd. Dit was duidelijk een voorteken – en een uitdaging. Als de lockdown van kracht zou worden en dit de enige auto zou zijn waarmee ik de rest van mijn dagen zou moeten doorbrengen, zou ie dan goed genoeg zijn? Dat wil zeggen, is ie veelzijdig genoeg om aan al mijn wensen als automobilist en liefhebber te beantwoorden? Dit was een kans om de theorie te testen – met een kleine kans dat ik hem daadwerkelijk in de praktijk zou moeten brengen – die iedereen al decennialang herhaalt: dat een 911 alles biedt wat je nodig hebt in een auto.

Die theorie gaat voorbij aan de aard van de kilometers die er moeten worden gemaakt. In mijn geval, aangezien ik tussen Los Angeles en de woestijn woon, is er een breed takenpakket waaraan mijn ideale auto moet voldoen. Variërend van het kunnen accommoderen van onredelijk grote stukken bagage – menselijk of anderszins – tot het kunnen bereiken van plaatsen die, laten we zeggen, buiten de gebaande paden liggen. Dat is geen geringe opgave.

De grootste social-distancer

Om het allemaal nog wat moeilijker te maken, gaan we vandaag op zoek naar een van de grootste social-distancers van Californië en een voormalig landgenoot van Porsche, een man genaamd Frank Critzer. Frank overleed vele decennia geleden, maar zijn nalatenschap is fascinerend en opzettelijk lastig te bereiken. Vandaag hopen we er van dichtbij een glimp van te kunnen opvangen. Daarover later meer. Op dit moment heb ik net de optimale kruissnelheid van de Porsche 911 Turbo S bereikt en worden de snel leegstromende wolkenkrabbers van downtown LA in mijn achteruitkijkspiegel kleiner en kleiner. Die kruissnelheid is een veelvoud van de geldende limiet, maar we laten ons er niet over uit of dat veelvoud al dan niet hoger is dan één.

De topsnelheid van deze nieuwe Porsche 911 Turbo S van de 992-generatie is dan wel gelijk aan die van de vorige, de 991, maar hij neemt er wel een extra 70 pk en 50 Nm voor mee. In de Sport- en Sport Plus-modi gaat hij hiermee nog sneller vanuit rust naar maximale prestaties. Als een boot die over de rand van de Niagara-watervallen kiepert, accelereert hij exponentieel en ogenschijnlijk zonder onderbreking naar een snelheid naar keuze tot 330 km/u. Dit alles met flink minder drama dan zijn voorganger. Je ontwaart dezelfde gedempte, hese brul van de motor, maar minder trillingen en bijgeluiden, minder gewriemel van de besturing en vooral ook de notie dat het hem allemaal echt niets doet. Dat is ook precies waar Porsche met deze auto voor ging. De Porsche 911 Turbo S is de werelddeelverslinder van het 911-gamma. Hij hoeft niet het ruigst en meest gefocust te zijn – dat is het territorium van de GT-modellen, verzorgd door de motorsportdivisie uit Flacht.

‘De Turbo S is de werelddeelverslinder van het 911-gamma’

Deze auto is ontworpen om twee mensen en hun bagage naar een willekeurig punt op de kaart te transporteren op de snelste, comfortabelste en veiligste manier. Het maakt niet echt uit wat de weersomstandigheden zijn of wat de geografie om je heen allemaal uithaalt; de Turbo S, met z’n vierwielaandrijving en diverse rij-modi – waaronder een nieuwe Wet-stand – stuwt je op je doel af in een grote bubbel van stressvrije kalmte. Dus als ik te hard rijd, is het niet mijn schuld. Het komt door de Turbo S…

De Porsche 911 Turbo S is geen softie

Maar denk niet dat ie een grote softie is – dat is ie allerminst. Een deel van de traditionele 911-feedback ontbreekt, maar je krijgt er een geheel nieuw niveau van snelheid en controle voor terug. Wanneer ik de afrit neem – we zijn er al bijna, zie je hoe snel dat ging? – tik ik de standaard koolstof-keramische remmen aan, vooraan voorzien van klauwen met tien zuigers. Het is voor het eerst dat ik ze aanspreek op deze verkeersvrije reis. Met in de wijde omtrek niemand te bekennen ga ik op het gas en zie ik het balletje van de g-krachtmeter rechts van de schaal verdwijnen. De voorwielen kleven aan het asfalt wanneer ik de auto haaks de bergen in kets. Als ik de snelheid zie waarmee ik de bocht uitkom, wordt het getal onmiddellijk door mijn brein weggezet als grote onzin. Onmogelijk in een auto van 1.640 kilo op brave all-seasonbanden. Ja toch? Blijkbaar niet.

Ik haal de fotograaf op en concludeer dat de Porsche 911 Turbo S een praktische auto is – zo mag je een auto die vreemd gevormde fotografie­attributen probleemloos opslokt wel noemen. Het plan is om niet direct naar het domein van Herr Critzer te rijden, maar eerst even de 2.180 meter hoge Big Bear te beklimmen. Veel inwoners van LA hebben een vakantiehuis in het skiresort of naast het meer, dus velen zullen er binnenkort, zodra ze kunnen, hun toevlucht zoeken. Maar we zijn hier niet om een sociale studie te ondernemen; het zijn de buitengewone wegen hier die ons aantrekken. Met nogal serieus ogende cementwerken aan de ene kant van de berg en het lokale verkeer aan de andere, zie je deze wegen zelden zonder langzaam bewegende voertuigen. Hier rijden is doorgaans een les in het beheersen van je frustraties, zeker in een Porsche 911 Turbo S. Maar vandaag zijn we hier haast de enigen – en kan ik me geen betere plek voorstellen om deze auto uit te proberen. Het wegoppervlak is niet zo perzikachtig als dat van de Hakone Turnpike bij Tokio, en ook de Gallische charme van de Route Napoléon ontbreekt. Maar verder heeft dit stuk weg alles wat je je kunt wensen. Elkaar opvolgende haarspeldbochten, lange open doordraaiers en uitzichten die zo prachtig zijn dat je je ogen af en toe haast niet op de weg kunt houden. Ik doe dat toch maar wel.

Het is op een weg als deze dat je je misschien zult afvragen of je niet het Lightweight-pakket op je Turbo S had moeten bestellen. Zo bespaart Porsche je niet alleen 30 kilo door de elektrische stoelen te verruilen voor kuipjes, de ‘achterbank’ eruit te gooien en lichtgewicht glas te monteren; je krijgt meteen ook een ander onderstel en een lichtere, luidere uitlaat. Het zorgt ervoor dat je een deel van het 911-karakter terugwint, je wordt nog meer betrokken bij het rijden. Er is helemaal niets mis met de standaard Porsche 911 Turbo S, die me al regelmatig de adem ontneemt met z’n onvoorstelbare trukendoos. Maar ik zou toch ernstig geneigd zijn om dat vakje aan te vinken. Al begrijp ik ook wel waarom je dat niet zou willen. Zeker als het je enige auto is. Met de actieve aero van de Turbo S terug in de semi-verstandige stand – de 992 heeft een pneumatische voorspoiler en een achtervleugel die waar nodig dienstdoet als luchtrem – besluiten we een rondje door de stad te rijden alvorens onze missie te hervatten. Behalve de honderden slapende huizen aan het meer is hier niet veel te zien. Alleen een offroadgarage springt eruit – ze verkopen er Pinzgauers en aangeklede Hummers – en we spotten een verdwaalde Britse Ford Capri.

Op een ander moment zouden zulke zaken onze aandacht opeisen, maar vandaag draait het allemaal om de Porsche 911 Turbo S. We kruipen de stad uit en blazen terug naar beneden, als een klein karmijnrood penseelstreekje in het schilderachtige berglandschap. Ik ben nog altijd geen fan van de optionele actieve besturing; die reageert niet zo lineair als ik zou willen, waardoor je steeds onder- of overcorrigeert. Maar ik begin eraan te wennen.

‘We blazen terug naar beneden, als een klein karmijnrood penseelstreekje in het landschap’

Net als aan het vermogen en de snelheid. Je bereikt z’n top in de zesde versnelling – de zevende en achtste dienen puur om te voldoen aan emissie-, verbruiks- en geluidseisen. In de Normal-stand zoekt de auto steeds de hoogst mogelijke versnelling op, waarin de 3,8-liter twin-turbo boxermotor niet altijd op zijn best is, zeker bij constante snelheid onder 2.000 tpm. Je kunt dan beter de Sport-modus selecteren – dan hoeft hij geen moment te twijfelen als je tot actie over wilt gaan. Over twijfelen gesproken: als we de zijstraat nemen die ons naar het onderkomen van Critzer zal leiden, verandert deze heel geleidelijk in een onverhard zandspoor. Ik kijk naar de fotograaf en vraag of dit het risico wel waard is. Bij een lekke band is het een aardig stuk lopen naar de dichtstbijzijnde garage, die bovendien dicht zal zijn. Oh, en het is zondag, dus wat er mogelijk nog wél open zou zijn, is nu ook gesloten.

Maar we zijn al tot hier gekomen, en eerlijk gezegd zijn er in deze woestijn wel meer wegen zonder asfalt – en die zijn doorgaans prima begaanbaar. Als dit mijn enige auto was, had deze weg me ook niet tegengehouden. En dus rijden we door. In de eerste paar bochten is er geen enkel probleem. Ik rij langzaam en staar naar de weg vlak voor de auto, op de uitkijk voor hobbels en kuilen. Ach, het is toch vast niet ver meer?

Offroad in de Porsche 911 Turbo S

Zonder op te kijken van zijn telefoon kondigt de fotograaf aan dat we de weg net geen tien kilometer moeten volgen voor we ons einddoel bereiken. Een prima reden om subiet om te keren, maar ik ben een idioot, dus ik rijd door. Immers, hoe erg kan het zijn? Anderhalve kilometer verder komen we erachter. Het goedmoedige zandweggetje is overgegaan in een vernielde, geribbelde bende. Als we stoppen, komen we nooit meer op gang, AWD met slimme koppelverdeling of niet. En dan moeten we stoppen. Het kan niet anders. Het pad vult zich met die groep ATV’s en er is maar ruimte voor verkeer in één richting. Als we niet aan de kant gaan, gebruiken ze onze Porsche als een springschans van drie ton. ‘Nou, dat was het’, denk ik wanneer de buggy’s ons passeren in een waas van herrie en opspattend zand. ‘Nu zitten we vast.’

Maar we zitten niet vast. Op de een of andere manier is er diep in het digitale brein van deze Porsche zelfs voor deze absurde situatie een uitvlucht ingebouwd. Ik druk lichtjes op het gaspedaal en de auto komt zonder morren van zijn plek. Een gehuurde hatchback was hier niet vandaan gekomen, maar een 911 Turbo S die op andere plekken 330 km/u haalt, maakt zich niet sappel. Ik ben er zo van onder de indruk dat ik even vergeet waarom we hier zijn. Tot we een hoek omgaan en het plots voor ons zien opdoemen: Giant Rock.

Heiligdom en woonruimte

Of, zoals Frank Critzer het noemde, ‘thuis’. Deze rots, het grootste vrijstaande stuk steen ter wereld, werd ooit ontdekt en als heiligdom gebruikt door de inheemse Amerikanen. In de jaren dertig besloot Critzer – mijnonderzoeker, bestuurder van een Essex Super Six en kennelijk iemand die nogal op zichzelf was – om een woonruimte onder de rots uit te graven zodat hij in het gebied kon gaan mijnwerken. Zo creëerde hij een verbazend goed uitgeruste woning van net geen 40 vierkante meter waarin hij uiteindelijk bijna tien jaar zou social-distancen.

Het ging mis door zijn passie voor radio-apparatuur. In 1942, tijdens de Tweede Wereldoorlog, dacht men door zijn Duitse naam en de enorme antenne die hij op de rots had gezet dat hij een spion voor de Duitsers was. Ietwat voorbarig, maar toen de politie kwam om hem te ondervragen, sloot Frank zichzelf op in de bunker.

‘Je zou bijna z’n vaardigheden voor lief nemen’

Ze probeerden hem eruit te roken, maar dat plan liep niet goed af: een traangaspatroon kwam onder Franks tafel terecht en ontbrandde naast zijn forse voorraad dynamietstaven. De klap was zo enorm dat de arme Critzer op slag werd verpulverd en enkele agenten buiten gewond raakten. Dus dat was het einde van zijn verhaal. En meteen ook van het onze. De Porsche 911 Turbo S is op deze reis niets minder dan sensationeel geweest. Alles wat ik op ’m heb afgevuurd, heeft ie als een doorgewinterde pro doorstaan. Hij is zo goed dat je z’n vaardigheden bijna voor lief zou nemen. Van het opslokken van bagage tot het kruipen door druk verkeer, van bergwegen op en neer gummen tot een licht uitdagend stukje offroaden, hij doet het allemaal met een air van moeiteloosheid en klasse. Is dit echt de enige auto die je ooit nodig zult hebben? Ja, vrijwel zeker. Maar belangrijker: het is waarschijnlijk ook de enige auto die je ooit zult willen hebben.

Specificaties Porsche 911 Turbo S (992) (2020)

Motor
3.745 cc
zescilinder boxer biturbo
650 pk @ 6.750 tpm
800 Nm @ 2.500 tpm
Aandrijving
vier wielen
8v automaat
Prestaties
0-100 km/u in 2,7 s
top 330 km/u
Verbruik (gemiddeld)
11,1 l/100 km
254 g/km CO2, G-label
Afmetingen
4.535 x 1.900 x 1.303 mm (l x b x h)
2.450 mm (wielbasis)
1.640 kg
67 l (benzine)
128 l (bagage)
Prijzen
€ 272.500 (NL)
€ 223.100 (B)