Travis Pastrana geeft rijles in de Subaru Family Huckster: zo rij je Gymkhana

Ik heb een ziekte. Het is er een die veel andere mensen ook hebben, vooral het soort dat regelmatig autobladen leest. Misschien heb jij het ook wel. Laten we het ‘datzouikookbestkunnenitis’ noemen. Gelukkig word ik ervoor behandeld. In dit vak word je met enige regelmaat getrakteerd op ritjes als passagier van mensen met een meer dan exceptionele rijvaardigheid.

Nog niet zo lang geleden was ik op een evenement van Ferrari en mocht ik plaats­nemen naast Carlos Sainz Jr. in een 296 GTB. Ongeveer zeven seconden na het verlaten van de pitstraat wist ik tot in het diepst van mijn botten dat ik nooit zo zal kunnen rijden als hij.

De agressie, het vertrouwen en de controle waren even zinsbegoochelend en hilarisch als zielsverwoestend. Ik heb door de jaren heen soortgelijke ervaringen gehad met WRC-coureurs, voormalig DTM-kampioenen en oud-F1-coureurs. Er bestaat bij mij geen enkele twijfel dat bestuurders van dat niveau in een volkomen andere werkelijkheid opereren. Buiten bereik.

Driften in een driftauto? Eitje!

Het wordt echter een heel ander verhaal wanneer het gaat om professionele drifters en al die Gymkhana-nonsens. Dit is ook het gebied waarop mijn ziekte zich richt. Als mensen die normaal gesproken redelijk bij hun verstand zijn zich verbazen over het feit dat iemand een vlammenspuwend monster van 1.000 pk met gratie en precisie kan driften, vraag ik me af waarom ze zo verrast zijn.

Die auto’s zijn puur en alleen daarvoor gemaakt. Ze zijn stijf, relatief licht, hebben de balans tussen vermogen en grip radicaal in het voordeel van eerstgenoemde gelegd en hebben een hydraulische handrem. Zelfs een driejarige zou ze nog dwars kunnen zetten en er enorme drifts mee kunnen neerleggen. Als ie bij de pedalen kon, tenminste. Ik begrijp het entertainmentgehalte van deze kunstvorm en kan er ook best van genieten, maar om nou te beweren dat het echt reteknap is – mwoah.

Onze man Jethro overweegt om zijn helm als kotszakje te gebruiken. Voor het geval dat

Dus, toen onze hoofdredacteur vroeg of ik zin had om van Travis Pastrana te leren hoe je ‘Gymkhana rijdt’ in zijn glorieus krankzinnige Subaru Family Huckster, kon ik me nog net inhouden om te zeggen: ‘Leren? Léren? Kom op gast, ik zou dat nog kunnen met mijn ogen dicht.’ Ik zei dus dat het me leuk leek, en ja ik heb er tijd voor, en bedankt dat je aan mij dacht. Dat soort dingen. Maar vanbinnen was ik verontwaardigd. En, eerlijk toegegeven, erg opgewonden.

De Subaru Family Huckster is zo’n beetje het coolste ding op vier wielen en, nou ja, hij heeft 862 pk en een hydraulische handrem. De voorpret werd er beslist niet minder op toen Subaru meldde dat ze minstens 36 banden zouden meenemen. Eindelijk! Het podium en de middelen om te bewijzen ‘dat ik dat ook best zou kunnen’.

De beroemde video waarin de Huckster speelt

Mijn huiswerk bestond uit het kijken naar en absorberen van de video die de Subaru Family Huckster beroemd maakte, met de briljante titel Travis Pastrana’s Gymkhana 2022 Vacation Shred. Ik had hem vast al eens gezien, maar ik wilde naar de man achter het stuur kijken, een paar van de scènes in me opnemen voor het geval de beste man vraagt wat mijn favoriete gedeelte is en simpelweg zoveel mogelijk informatie vergaren over de auto in kwestie.

En dus pakte ik een kop koffie, ging er lekker voor zitten en bereidde me erop voor om vermaakt te worden en wellicht een klein beetje onder de indruk te raken. Bij de eerste scène springt Travis van een hotelbalkon, zijn parachute weigert volledig te openen en hij klettert op de grond, waarbij hij diverse heupfracturen en gebroken wervels oploopt. Het is een schokkende start en zegt veel over Pastrana’s toewijding aan de zaak. En geloof het of niet, de film wordt alleen maar onvoorstelbaarder vanaf dit moment.

Travis Pastrana – grootmeester in driften, donuts, sprongen en het desoriënteren van passagiers

Oh. Mijn. God. Er staat geen maat op de man en de Huckster is behekst. Om eerlijk te zijn worden de fijne kneepjes van de zwaar opgewaardeerde Subaru-wagon ietwat ondergesneeuwd in de schokgolf van kabaal, bandenrook, sprongen, desoriënterende actieve aerodynamica en het losse, niet-gerepeteerde gevoel dat het voor de kijker haast onmogelijk maakt zelfs maar even met de ogen te knipperen.

Het gevaar is tastbaar en de vrije, vloeiende stijl is zo anders dan in andere video’s in dit genre. Natuurlijk, elke scène is precies dat – een vooropgezette stunt – maar er is improvisatie, er is vakkundigheid. Het is een ongelooflijke video. Sodeju. Misschien kan ik dat toch niet ‘ook best’…

De Subaru Family Huckster is de favoriete auto van Pastrana

Pastrana is de eerste die aankomt op Summit Point Motorsports Park, een uitgestrekt terrein in het bosrijke West Virginia met diverse circuits, rallygedeeltes en, natuurlijk, schietbanen voor diverse vuurwapens. Dit is de locatie van mijn ‘les’. Pastrana hoeft hier niet per se al zo vroeg te zijn. De Huckster moet nog worden uitgeladen, opgewarmd en nagekeken.

We filmen hier voor onze nieuwe YouTube-serie TG2: Cars and Stripes en de crew moet nog ‘camera’s opbouwen’ (dat zeggen ze altijd), een proces dat doorgaans een volledige kalendermaand in beslag neemt. Het lijkt Pastrana weinig uit te maken. ‘Nee joh, ben je gek?’ zegt hij met een enorme grijns. ‘Je bent nooit te vroeg als je met dit ding kunt rijden. Ik overdrijf niet als ik zeg dat dit van alle auto’s die ik heb gereden mijn favoriet is. Hij is perfect. Echt. De perfecte auto.’

Wat is er allemaal aan de Subaru gedaan?

Dus wat is deze perfecte Subaru Family Huckster precies? Het korte antwoord is een speciaal gebouwd, veel te krachtig maar perfect uitgevoerd WRC-monster, verstopt in de hoekige vormen van de Subaru GL Wagon zoals die in 1984 in Amerika te koop was. Meer specifiek de US Ski Team Edition.

Hij heeft een volledig WRC-onderstel en rolkooi, een speciaal gemaakte koolstofvezel carrosserie en een 2,3-liter viercilinder boxermotor met een billet block (uit één stuk metaal gemaakt) en een enorme Garrett-turbo, goed voor een vermogen van 862 pk en 900 Nm koppel.

De motor stuurt dat geweld naar een sequentiële zesbak van Sadev en een vierwielaandrijvingssysteem dat de boel 50/50 over de voor- en achterwielen verdeelt, met een Sadev-sperdifferentieel achter en een speciaal differentieel vóór om al die rook te helpen maken.

Er is een complex systeem van actieve aerodynamica aangebracht dat zowel hydraulisch (voor de flaps aan de voorkant) als pneumatisch (de vleugel op het dak) wordt aangestuurd. Het helpt bij het remmen, maar is niet specifiek bedoeld om meer downforce te genereren.

In plaats daarvan moet het vooral de hoek van de auto kunnen beïnvloeden als hij vliegt. Een goed voorbeeld van waarom Pastrana zo van deze auto houdt. Hij is enorm geschikt voor het doen van bijzonder extreme dingen en het oprekken van de grenzen van wat mogelijk is.

Wat maakt de Huckster zo goed volgens Pastrana?

‘De vorige Gymkhana-auto die ik had, de Air Slayer [gebaseerd op een WRX STi-rallycrossauto, red.], nou ja, die had gewoon te veel aero, wat hem lastig maakte als hij begon te glijden. Je was in feite aan het vechten tegen datgene waarvoor hij was gemaakt’, legt Pastrana uit.

‘Deze auto is zo progressief. Plus, dat vierkante maakt hem heel geschikt voor milli­meterwerk – ik kan elke hoek van de auto zien en voelen. Hij is gewoon geweldig.’ De Huckster werd bedacht, ontworpen en gebouwd door Vermont SportsCar, Subaru’s semi-fabrieksrallyteam in de VS.

Het interieur is minstens zo bijzonder als de buitenkant

Het is makkelijk om over alle liefdevol aangebrachte details heen te kijken – het koolstofvezel dashboard in de vorm van het originele, dat een blauwe tint heeft gekregen om zoveel mogelijk te lijken op het oorspronkelijke interieur van de Subaru GL Wagon; de 3D-geprinte originele Subaru-­badges; het cassettedeck.

Zelfs het imperiaal is zo gevormd dat het lucht naar de achterin gelegen radiateur kan voeren. Alles wat je ziet, ademt brute functionaliteit met een wrange knipoog naar die simpele, gebruiksvriendelijke benadering van het origineel. Het woord ‘Family’ in de naam moet je wel met een paar mud zout nemen.

Vermont SportsCar heeft voor de opnames een racekuip op de passagiersplek gemonteerd, maar mezelf door de kooi wringen en mijn lichaam in de krappe zitplaats wurmen – het is op het vernederende af. Ik zit laag, mijn benen zitten zo’n beetje tegen het dashboard gevouwen en een groeiende claustrofobie begint zich van me meester te maken. ‘Laten we maar eens beginnen met launchcontrol’, grijnst Travis.

Pastrana doet even voor hoe je in de Family Huckster rijdt

We bevinden ons op een parcours dat gemaakt zou kunnen zijn voor een cursus Gymkhana voor Beginners. Het komt neer op drie parallel liggende rechte stukken die verbonden worden door twee grote grassige rotondes aan beide uiteinden.

In deze lay-out zijn er kleinere ronde secties van gras die achtvormige obstakels vormen – en een perfecte gelegenheid bieden om alle trucs in Pastrana’s ongelooflijke video onder de knie te krijgen, maar dan op een veel kleinere schaal en zonder al die angstaanjagende sprongen.

Travis start de Huckster en laat alle 862 pk’s los op het stroeve asfalt. Met kortere overbrengingen dan in de Gymkhana-video kan de Huckster nu waarschijnlijk hooguit 210 km/u bereiken (en niet de gebruikelijke 265 km/u), en we rossen al tegen de begrenzer tegen de tijd dat we verste rotonde bereiken.

Naast Pastrana zitten in de Huckster is geen pretje

Hij trekt oncomfortabel hard op, de herrie wordt gedomineerd door het gekrijs van de turbo en harde knallen bij het opschakelen, en de hele ervaring is fysiek en hectisch. Travis is daarentegen zuinig en precies. De Huckster duikt onrustbarend bij het remmen, maar dat haalt ook gewicht bij de achterwielen weg. Een tikje tegenstuur en een ferme beweging aan de koolstofvezel pook van de handrem, en de Huckster vliegt achterwaarts de bocht in.

Dit is een auto voor grote gebaren en Travis is er niets te beroerd voor om die dan ook breed uit te serveren. Hij ramt het gaspedaal vol naar de vloer, de banden smelten tot rook als we het volgende rechte stuk op worden gelanceerd, en hij smijt zo snel als zijn arm aankan versnellingen tegen de maniakale boxer aan.

Wil je meer opwinding in je leven? Voeg dan simpelweg één Pastrana en een onweersbui aan bandenrook toe

De volgende twee minuten zijn compleet fantastisch; Travis boendert het hele terrein af, sleurt de Huckster van de ene machtige drift in de andere, terwijl de vlammen uit de 3D-geprinte uitlaat slaan. Dan zijn de banden op. Dat waren de eerste vier. In twee minuten. En nu is het mijn beurt.

De launchcontrol is makkelijk

De launchcontrol is gemakkelijk te activeren. Haal de versnellingspook eerst naar achteren toe om de eerste versnelling in te leggen (vanaf hier is het naar je toe om op te schakelen, naar voren voor terugschakelen, koppelen hoeft niet meer), trek de handrem stevig aan terwijl je het kleine knopje bovenop met je duim vasthoudt, geef gas en wacht tot de druk opbouwt als de kleine boze motorhamertjes beuken tegen een begrenzer die is afgesteld op ongeveer 4.500 toeren per minuut.

De hele auto schudt, trilt en klappert onder de krachten die nog niet mogen loskomen. Laat de koppeling en de handrem tegelijkertijd los en de Huckster is bevrijd. Alle vier de wielen spinnen eventjes, maar je moet onmiddellijk bij de les zijn om naar z’n twee te schakelen, dan naar drie en naar vier, dan hard remmen, beuk de pook naar voren om terug te schakelen, trek de handrem eventjes aan, voel de auto roteren, laat de hoek opbouwen tot het lijkt alsof je achterstevoren gaat en dan: vol op het gas.

Er is nu héél veel wielspin, maar toch ook genoeg tractie om de auto dwars te zetten en zo te houden. Kom niet in de verleiding om te gaan tegensturen om de hoek te corrigeren. ‘Meer gas. Het antwoord is altijd meer gas’, schreeuwt Travis. Hij heeft gelijk. De motor is fenomenaal.

Ondanks een specifiek vermogen van 375 pk per liter is hij zo handelbaar, en de respons van het gaspedaal is wonderbaarlijk accuraat. Niet dat Travis dat doorheeft. Hij gebruikt het gewoon alsof het een knopje is, en ik merk heel erg dat mijn oude gewoontes me in de weg zitten.

De Family Huckster eet banden

Ik behandel het gaspedaal als een pluisje en probeer vooral de hoek vast te houden. Dat werkt wel, er is minder rook, maar natuurlijk ook minder van die YouTube-brekende shock & awe. Travis zal later nog een nieuwe set banden verpulveren in niet meer dan 45 seconden, terwijl ze het bij mijn conservatievere rijstijl maar liefst vier hele minuten volhouden. Wat een wereld! Ik schaam me haast dat ik een set banden vier minuten leven toesta.

Als F1-rijders hun banden zo snel zouden verslijten, zou het een stuk opwindender worden…

De Subaru Family Huckster is een droom. Z’n intimidatiefactor houdt het één volledige ronde van die grote verbonden rotondes vol, met rook en grote vlammen uit die gillende pijp. Daarna is het pure entertainment.

Is het driften in de Huckster echt zo makkelijk als we dachten?

Zelfs Travis, die naar eigen zeggen een vreselijke passagier is, vermaakt zich. ‘Kijk je nou eens gaan, man’, zegt hij als ik de ene drift laat overgaan in de andere. ‘Dit is geweldig!’ Mijn brein vertaalt dit op de een of andere manier naar ‘je bent geweldig’. Daar gaat mijn ziekte weer. Ik heb ergens het idee toch een beetje gelijk te hebben gekregen.

Ik vlieg niet uit de bocht met de Subaru Family Huckster. Ik vergruis diverse sets banden op een glorieuze manier. Het lukt me steeds vaker om drifts aan elkaar te verbinden en na wat coaching krijg ik zelfs dat achteruitgedeelte redelijk voor elkaar (achteruit een bocht in en glijden in een richting, en dan er glijdend in de andere richting weer uit. Het is moeilijk te visualiseren en vanaf de bestuurderspositie had ik ook niet echt in de gaten wat er allemaal gebeurde).

Ik kan dit. Het is zelfs makkelijker dan, laten we zeggen, een Porsche 911 GT3 voor de camera door een bocht laten driften op een afgesloten weg. Maar ik kan dit niet zoals Travis Pastrana. Met zoveel toewijding, met het bijkomende gevaar van niet-meegevende muurtjes, vangrails, de rand van een meer of een monstertruck die alleen op zijn voorwielen rijdt, en dat met zoveel zorgeloosheid en stijl. Niemand kan dat. Travis Pastrana is volstrekt uniek. Hem ontmoeten was een feestje. Zijn favoriete auto ooit rijden was onvergetelijk.