Waarom de Ferrari 488 Pista de beste supercar van 2018 is
Een woesteling met manieren, een gecontroleerde driftkop: de Pista flirt met perfectie. Een supercar moet aan een aantal voorwaarden voldoen voordat hij in aanmerking kan komen voor een TG Award. Hij moet licht zijn. Hij moet krachtig zijn. Hij moet balanceren op de dunne grens tussen het opzoeken van technische grenzen en het zijn van een esthetische stimulans.
En, het belangrijkst van alles: hij moet snel zijn. Erg snel. Aangezien de Ferrari 488 Pista droog 1.280 kilo weegt (90 kilo minder dan een reguliere 488 GTB) en 720 pk knijpt uit 3,9 liter en twee turbo’s (ruim 100 pk meer dan een 458 Speciale), gemaakt is van een hele lijst exotische ingrediënten (Inconel, magnesium, koolstofvezel) en een rondje op Fiorano acht seconden sneller aflegt dan de iconische F40, durven we met enige zekerheid te stellen dat hij – ruimschoots – aan onze criteria voldoet.
Maar zelfs dat is nog niet genoeg. Er is nog een ander element dat aanwezig moet zijn om ’m tot een ware en legendarische supercar uit te roepen: hij moet link zijn. We zoeken een welkome, speelse onzekerheid in de rijeigenschappen van een auto – wat overigens zeker niet hetzelfde betekent als ‘onvoorspelbaarheid’. In het huidige automobiele landschap waarin homogeniteit en autonomie hoogtij vieren, is dit een eigenschap die meer dan ooit op waarde moet worden geschat.
Met meer dan 700 pk op z’n achterwielen en een obsessie voor driften in z’n vijfde versnelling staat het buiten kijf dat de Pista een link ding is. Maar wat hem tot een echte Award-winnaar maakt, is de wijze waarop hij omgaat met zijn riskante kant. Vijf jaar geleden zouden de cijfers van de Pista een recept zijn geweest om na een rit thuis te worden afgeleverd, gewikkeld in een stuk vangrail, maar Ferrari heeft 700 pk niet alleen bruikbaar gemaakt – ze hebben 700 pk lollig gemaakt.
Sommige mensen maken zich nog steeds druk over het gebruik van kleinere turbomotoren, maar deze twin-turbo V8 is de meest atletische geblazen motor die we ooit hebben getest: zonder turbo-gat, woest, een pk-matador. Toch heb je niets aan een indrukwekkende motor als hij niet effectief kan worden gebruikt. Gelukkig zijn er drie alfabetten aan afkortingen en een miljard regels aan computertaal die ervoor zorgen dat je, wat je ook doet, er in de Pista altijd uitziet als een sturende god.
Zet je alles uit en af, dan wordt het allemaal ineens aanzienlijk serieuzer. Maar de listigheid blijft, op precies de juiste manier en in de juiste dosis. De sublieme balans en rappe besturing betekenen dat je alert moet zijn, maar niet dat je meteen naar de kalmeringspillen hoeft te grijpen. Want de Pista is een geboren performer, een groot natuurlijk talent. Hij is een vierwielige pauw in een wit/blauw gestreept strijdtenue die constant in de schijnwerpers wil staan terwijl er een rookpluim van smeulend rubber uit zijn wielkasten opstijgt.
En hoewel hij minder tapijt in z’n interieur heeft, is hij net zo bruikbaar als de dagelijks te rijden 488 GTB. Simpel gesteld: de Ferrari 488 Pista is een magische machine. Ook toont hij een nieuw, metroseksueel soort harigheid. Hij is een onberispelijk gekapt maar overduidelijk harig ding. Echt Italiaans, zou je kunnen zeggen.
