Rallylegende Juha Kankkunen over zijn liefde voor de Lancia Delta

TopGear praat met viervoudig World ­Rally Championship-kampioen en volbloed held Juha Kankkunen, die ook in zijn inmiddels 63^e levensjaar niet van ophouden lijkt te willen weten. Hij won zijn eerste WRC-wereldtitel achter het stuur van de Peugeot 205 T16 Evo 2 toen de angstaanjagende Groep B-tijd in 1986 tot een abrupt einde kwam.

Een jaar later werd hij doodleuk wéér kampioen, maar toen in de Groep A met een Lancia Delta HF Integrale. Wat er voor hem dat jaar écht uitsprong? ‘Ik kan het me niet herinneren’, antwoordt hij op die typisch Finse manier. ‘Ik won in het VK en ik geloof ook de Olympus Rally in ­Amerika, maar het is lang geleden.’

Kankkunen aan het werk

Als je ziet wat hij met die Delta deed op de foto’s op deze pagina, is het een wonder dat hij deze herinneringen niet telkens als hij zijn ogen sluit opnieuw beleeft. Maar Kankkunen heeft alles gereden wat er in de wereld van grind en sneeuw toe doet, te beginnen met de Ford Escort-ijsracer van zijn vader, in de jaren ’70, en tot besluit in 2010, de laatste keer dat hij aan de Rally van Finland deelnam. Maar goed, we zijn hier om het te hebben over Lancia – vandaar de korte herinnering aan dat seizoen.

Meteen na zijn tweede titel stapte Juha over naar Toyota, voor de seizoenen ’88 en ’89, maar hij zou terugkeren om nog drie seizoenen, van 1990 tot 1992, vol te maken met de Delta, die de Italianen uiteraard volop bleven doorontwikkelen. ‘Groep B-auto’s waren fysiek moeilijk om te rijden’, zegt Kankkunen, wat nu al weleens het Understatement van het Jaar zou kunnen zijn.

Juha Kankkunen over de Groep B

‘De 205 T16 had ergens tussen de 500 en 700 pk en woog rond de 960 kilo. Toen ik daarna voor het eerst de Delta reed, was het alsof ik van een 500-cc superbike op een bromscooter terechtkwam. Er was gewoon géén power – misschien 280, 300 pk – en het weggedrag leek ook nergens op.’

Niet direct een jubelende recensie van de auto die de kalme Fin in 1991 toch maar weer een wereldtitel zou opleveren, maar hij geeft dan ook toe dat de Groep A-auto’s zich snel ontwikkelden tot serieuze rallymachines.

De oude rallauto’s waren helemaal niet zo goed…

‘Begin jaren ’90 waren de Groep A-auto’s snel. Ze werden heel vlot goede rallyauto’s om mee te rijden. Alles werd beter – de motoren kregen meer power, versnellingsbakken werden beter, de ophanging werd verder ontwikkeld en de remmen werden krachtiger. Een rallyauto uit 1987 vergelijken met eentje uit 1992 is als het vergelijken van een Volkswagen Kever uit 1959 met een Porsche 911 Turbo van vandaag.’

En ondanks de weinig vleiende eerste indrukken heeft hij veel liefde voor de Delta opgevat. ‘Hij was ontzettend betrouwbaar. Hij was sterk. Dat was waarschijnlijk het beste aan de Delta, en ik heb van de ingenieurs en monteurs begrepen dat ie ook vrij eenvoudig te onderhouden was.

De ophanging was misschien niet de beste, maar in die dagen was er niets te krijgen dat beter was. Stel je voor dat je die auto een moderne ophanging had kunnen geven – dan zou ie onvoorstelbaar zijn geweest.’

Kankkunen werkt nu in Nederland

En gelukkig voor ons is dat waar Juha’s nieuwe baan mee te maken heeft, al kunnen we ons niet herinneren voor deze functie een advertentie in de lokale krant te hebben zien staan… Kankkunen test nu nog altijd moderne rallyauto’s en geeft daar adviezen over (na uitstapjes in de nogal uiteenlopende werelden van de politiek en luxe vastgoed).

Maar in zijn meest recente klus heeft hij een beslissende stem in een project dat hem heel na aan het hart zou moeten staan: een restomod-Delta voor de openbare weg, bekend als de Maturo Stradale.

Kankkunen werkt mee aan de ontwikkeling van deze Nederlandse Delta’s