Waarom de Maybach 62 een faal was

Met een goede naam kom je een heel eind. Hoe state-of-the-art je nieuwe superdeluxe limo ook is, als er geen naamplaatje op zit waar de geschiedenis en het erfgoed vanaf druipen, zal ie het moeilijk krijgen. Dus toen de Daimler-bazen aan het overpeinzen waren wat voor badge ze nu eens op hun nóg chiquere S-klasse moesten plakken, een auto die de minst filantropische miljardairs op aarde moest overtuigen nu eens geen Rolls-Royce Phantom aan te schaffen, vonden ze het maar wat jammer dat zij niet over zo’n roemrijke naam beschikten. Iets als, laten we zeggen, Mercedes-Benz. Een naam die over de hele wereld ‘chic en stijlvol’ betekent.

Maar de Daimler-bazen besloten dat die driepuntige ster gewoon niet luxe genoeg was voor hun nieuwe Las Vegas-penthouse op wielen. In plaats daarvan bliezen ze het stof van een naam die letterlijk niemand onder de 100 jaar zich kon herinneren. Aan de andere kant: mensen vanaf die leeftijd waren waarschijnlijk ook de doelgroep. Het concept toonden ze in 1997 op de Tokyo Motor Show. Er waren twee formaten om uit te kiezen, de Maybach 62 en de Maybach 57. Het cijfer stond voor de lengte van de auto’s in decimeters. Later kwam de krachtigere S-versie met een 6.0 V12 met 603 pk.

‘Smaak kun je niet kopen’

Maybach. De naam was al net zo weinig aansprekend als het design. Niets van de art deco-grandeur van de Phantom hier, al slaagde hij er wel in, ook best knap, om indrukwekkend te zijn op een manier die je na vijf minuten alweer vergeten was. Daimler had zich de hele moeite van het ding kunnen besparen door klanten gewoon de mogelijkheid te bieden à raison van 618.000 euro ‘Smaak kun je niet kopen’ op hun voorhoofd te laten tatoeëren.

De Maybach was in ieder geval wel ongelooflijk geraffineerd en comfortabel, en isoleerde de man/vrouw achterin op onvergelijkbare wijze van alles wat er buiten de auto gebeurde. Zodat hij/zij dus ook niets meekreeg van het voorbijgereden plebs dat zich hardop afvroeg waarom die volgevreten idioot in die opgeblazen Hyundai niet gewoon een Rolls had gekocht.

Weinig succes voor de Maybach 57 en 62

Het doel was om 2.000 Maybachs per jaar te verkopen, waarvan de helft in Amerika verkocht zou worden. Toen Daimler uiteindelijk de stekker uit Maybach trok in 2013, had het merk slechts 3.000 auto’s verkocht in ruim tien jaar. Op elke auto zouden ze zo’n 330.000 euro verlies gemaakt hebben, dus het verkoopaantal beperkte de schade nog enigszins. Genoemde oorzaken van het gebrek aan succes zijn dat het merk te veel leek op Mercedes en dat de naamsbekendheid en de geschiedenis van het merk niet bekend waren bij het grote publiek. Iets wat bij Bentley en Rolls-Royce wel zo is.

Je moet Mercedes wel nageven dat het wat betreft naamsbekendheid nu wel anders zit. Iedereen die ook maar iets met auto’s heeft, kent Maybach inmiddels. Ook met dank aan het in 2009 opgerichte platenlabel Maybach Music door rapper Rick Ross. En aan de clip van Otis van Jay-Z en Kanye West, waar de twee een Maybach 57S aan stukken zagen. Deze auto van ruim 400.000 dollar veilden ze daarna trouwens voor het goede doel, waar iemand er 60.000 dollar voor bood. Hadden ze beter meteen het geld kunnen overmaken.

Overigens is Maybach nu een sublabel van Mercedes, naast AMG. Je kunt nu dus een bijvoorbeeld een Mercedes-Maybach S-klasse of een Mercedes-Maybach GLS kopen.