Een nacht in Tokio met Mick Schumacher en een Mercedes 190 E Evo II

Rijden in Tokio is beangstigend. Zonder duidelijk centrum of buitenwijken is het wegennetwerk enorm, een labyrint dat zich soms achter hekwerken en dan weer ondergronds begeeft. Er zijn momenten dat zelfs Mr. Roboto in het navigatiesysteem er de brui aan geeft en aanwijzingen jouw kant op slingert waarvan ie zelf ook wel weet dat je er niets mee kunt. Dit is zo’n moment. Wat betekent dat we verdwaald zijn, terwijl we voorop rijden en Mick Schumacher (achter het stuur van een geweldige Mercedes 190 E 2.5-16 Evolution II) door Japans in neon badende doolhof leiden.

Het is een warme, klamme avond en de Mercedes F1-reserverijder (en zoon van zevenvoudig wereldkampioen Michael Schumacher) heeft hier nog het meest weg van een lid van een boyband uit de jaren ’90. Terwijl wij zweten als otters, veegt hij losjes zijn haar naar achteren en ziet hij er moeiteloos cool uit in zijn ruim vallende, contractueel verplichte Tommy Hilfiger-kloffie. Wat dan weer uitstekend past bij de auto die hij rijdt.

Waarom Mercedes deze 190 E Evo II bouwde

De Evo II heeft zijn geboorte te danken aan het Duitse Toerwagenkampioenschap en is een uiterst begerenswaardige, vierkante en bevleugelde sedan. Met een toerengretige, zalig klinkende viercilinder die 235 pk produceert en gekoppeld is aan een handmatige dogleg-vijfbak met korte verhoudingen, achterwielaandrijving en aerodynamische toevoegingen waar de echte petrolheads overmatig veel speeksel van gaan produceren, is het typisch zo’n auto voor ‘de echte kenner’.

Mercedes heeft er maar 502 van gebouwd (zoals verordonneerd door de homologatieregels van het DTM), wat schril afsteekt tegen de 1,9 miljoen exemplaren die er van de W201, zijn stamvader, zijn gemaakt. Een zeldzaam ding, dus. Het feit dat er nog vier Evo’s achter Mick aan rijden, maakt de situatie nog geestverruimender. Maar dat was ook het plan.

Een keer wat anders voor Schumacher junior

We wilden Mick een avond geven die hij niet snel zou vergeten – eens wat anders dan de monotonie van de mediaoptredens die hij inmiddels wel kan dromen. We willen zijn favoriete kleur niet weten, of wanneer hij voor het laatst aan het Romeinse Rijk heeft gedacht. Wij willen hem tegemoetkomen in zijn liefde voor auto’s. ‘Ik ben een tijdje op zoek geweest naar een Evo II. Ik wilde er een kopen, maar besloot het toen toch maar niet te doen. Voorlopig…’ zegt Mick in zijn zachte, geografisch moeilijk te plaatsen internationale accent.

‘Het is een prachtige auto en hij heeft een grote sentimentele waarde voor me. De belangrijkste reden is dat mijn vader er een had als auto van de zaak toen hij nog een junior bij Mercedes was. Hij bracht veel tijd door op de Nordschleife, waar hij vele rondes reed met Heinz-Harald Frentzen. Ik weet nog dat ze binnen een maand nieuwe remmen nodig hadden en er dingen aan de motor moesten worden gedaan. Het is dus op emotioneel vlak een belangrijke auto voor me.’

Mick leerde rijden van Michael Schumacher

Mick groeide op in Gland, Zwitserland, en vindt het moeilijk om te bepalen wanneer hij nou precies met het autovirus besmet raakte. ‘Echt, ik weet niet meer precies hoe het gekomen is. Ik reed als kind al rond over het erf bij het huis, dat is al een stevige factor. De eerste keer dat het stuur van een auto in mijn handen had, was ik vier, vijf jaar oud, op schoot bij mijn vader. Ik mocht al snel met mooie auto’s rijden, toen ik nog erg jong was. En zo groeit dat natuurlijk. Zeker toen ik achttien werd – toen begon het obsessieve vormen aan te nemen.’

Hij groeide op met een gezond dieet van racen, Fast & Furious en gamen. Zo pikte hij, hoewel hij er fysiek dus akelig ver van verwijderd was, een voorliefde op voor JDM-auto’s [Japanese Domestic Market, auto’s die alleen voor de Japanse markt werden gemaakt – red.]. ‘Ik ben er gewoon dol op hoe rauw en simpel ze zijn’, zegt hij. ‘Ik hou ervan om met ze te spelen, er dingen aan te veranderen, ze te tunen en ze nog leuker te maken om te rijden.’

We laten Mick kennismaken met een legendarisch tuner

Met dit in het achterhoofd rijden we Tokio uit, op weg naar Chiba, om de meest onopvallende bad boy van Japan te ontmoeten: Kazuhiko ‘Smokey’ Nagata. Smokey, dol op tabak en turbo’s, is een van Japans meest legendarische tuners. Hij en zijn bedrijf Top Secret hebben elke generatie van de Nissan GT-R gemodificeerd. Inclusief een R33 Skyline GT-R die van 0 naar 300 km/u wist te knallen in 17 seconden, op het Yatabe testcircuit, en in de beroemde Aqualine tunnel in Tokio tot 328 km/u wist te komen. Ook Mick is een fan van de GT-R – in een schuur bij zijn huis staan er een paar. Waaronder zijn R34-driftauto.

‘Ik ben enorm aan het driften geslagen. Als F1-coureur is driften, of overstuur, het tegenovergestelde van wat je wilt doen. Maar als je het kunt controleren en er gevoel voor hebt, kan het je erg helpen. Na de behendigheidsrace Race of Champions in 2019 dacht ik: “Oké, misschien moest ik dit maar eens wat meer gaan doen.” Dus toen heb ik mijn eigen auto gekocht en ben het leven wat meer van de zijwaartse kant gaan bekijken. Ik ben dol op de sensatie van het aan elkaar rijgen van bochten, van het verkeren in die lastige situatie waarin je de auto eerst uit het gareel en dan juist weer onder controle moet krijgen. Ik denk dat dat het zo intrigerend maakt. Het geeft een goed gevoel.’

Micks nieuwsgierigheid en liefde voor JDM-auto’s worden volop gevoed in de met GT-R’s afgeladen werkplaats van Smokey. Hij spreekt geen Japans, dus hij gebruikt de internationale handgebarentaal voor autofanatici om diverse onderdelen aan te duiden.

Hij haalt zijn telefoon tevoorschijn om Smokey zijn auto’s te laten zien en stuit dan op een VR32 GT-R (een R32 met alle techniek en het interieur van de R35 erin getransplanteerd). Hij probeert een manier te vinden om die in Zwitserland geïmporteerd te krijgen. Sorry Mick, geen tijd – we moeten naar de legendarische Bayshore Route en hebben nog een automeeting op het programma staan.

Voor iemand die nog zo jong is, zit de 24-jarige Mick op een nogal rustig moment in zijn carrière. Zijn jeugd was één grote triomftocht. Hij werd tweede in de Wereld-, Europese en Duitse Junior Kartkampioenschappen, stapte in 2015 over naar de Formule 4 en werd in die discipline tweede in de Duitse en Italiaanse kampioenschappen. In 2018 werd hij Europees kampioen Formule 3 en twee jaar later schreef hij het kampioenschap FIA Formule 2 op zijn naam.

De Mick Schumacher ging naar Mercedes

Daarna stroomde hij door naar een F1-stoeltje bij Haas. Het was niet makkelijk; Mick raakte zijn plek in 2022 weer kwijt na een moeilijk seizoen, waarin hij worstelde om de snelheid en vorm van zijn teammaat Kevin Magnussen te evenaren. Zijn beste prestatie was een zesde plaats in de GP van Oostenrijk, een van de twee keer dat het team dat seizoen punten pakte, maar het was niet voldoende om zijn plek te behouden. Voor 2023 brak Mick met het Ferrari-juniorprogramma en ging hij naar Mercedes (het laatste team waarvoor zijn vader in de F1 racete), waar hij reserverijder werd.

‘Als reserverijder krijg je een geweldig inzicht, zeker bij Mercedes’, vertelt Mick. ‘Ik mis het rijden, dat zal ik niet ontkennen. Maar het belangrijkste dat ik heb geleerd sinds ik van Haas naar Mercedes ben overgestapt, is hoe het team werkt, wat voor middelen ze tot hun beschikking hebben, hoe ze die gebruiken, en de hele communicatie. Dat zijn grote leermomenten. Het heeft bij mij in veel opzichten de ogen geopend, en heeft duidelijk gemaakt waarom Mercedes zo succesvol is als het is. Het moeilijkste is in de garage zitten en iedereen weg zien rijden om te doen wat jij het liefste doet.’

Een deel van zijn taakomschrijving is het aanwezig zijn bij alle F1-races van Mercedes, vandaar dat we de gelegenheid hebben om een avondje door Tokio te rijden voor hij naar Suzuka gaat om het team te ondersteunen.

Hamilton en Russell rijden met de set-up van Schumacher

Maar ook belangrijk is het kunnen doorbrengen van tijd in Mercedes’ state-of-the-art simulator in het Britse Brackley. Mick kreeg alle lof van de technisch directeur van het team, James Allison, voor een sessie die hij om twee uur ’s nachts deed tijdens de Britse GP. Daarbij slaagde men erin om de ‘dramatische snelheid’ van de auto gedurende één ronde aan te passen naar iets wat daadwerkelijk competitief was. Dat resulteerde in een set-up waarmee Lewis Hamilton en George Russell bij de kwalificatie en de race op zondag uit de voeten konden.

Met elke kilometer die Mick achter het stuur van de Evo II doorbrengt, groeit zijn glimlach, tot die net zo breed is als de gigantische spoiler achter op de auto. Vooral als hij erachter komt dat de uitlaat bij 7.600 toeren per minuut vlammen spuwt op het viaduct, nadat we zijn weggereden bij een tolstation.

We maken de oversteek naar Yokohama en dalen via een soort slakkenhuis met betonnen pilaren af naar een onooglijk parkeerterrein dat ook dienst blijkt te doen als het epicentrum van een uiterst coole Japanse autocultuur: Daikoku PA. Mick, die nog nooit bij een auto­meeting is geweest, heeft inmiddels al ogen op stokjes.

Hoewel het een doordeweekse dag is, barst het terrein uit zijn voegen. Mick loopt nieuwsgierig rond en laat zijn vriendin – het Deense foto­model Laila Hasanovic – Mazda RX-7’s met Veilside-kits zien. Ze bekijken hoe ongelooflijk breed de gepopnagelde wielkasten van Liberty Walk die R35 GT-R maken, voor de ultieme stance langs de stoep.

In Tokio zijn ze fan van Mick

En ze lopen langs zeldzame Mercedessen (waaronder de originele 190 E Evo I, een door AMG gebouwde W124 en een speciale Cosworth 2.5 met Penta-wielen en Brembo-remmen) die allemaal netjes staan opgesteld in hun vakken. Als Mick onder diverse motorkappen duikt om vriendelijk handtekeningen te zetten op koolstofvezel luchtfilterhuizen van lichtelijk hysterische eigenaren, vragen we hem of hij handig is met inbus- en andere sleutels.

‘Dat mocht ik willen’, zegt hij. ‘Maar ik heb er geen tijd voor. Ik haal meer en meer auto’s naar mijn huis in de hoop er ooit zelf aan te kunnen gaan werken en zaken aan te passen die ik anders wil hebben. Op dit moment ben ik vooral heel goed in het uit elkaar halen van dingen. ­Misschien net wat minder goed in het weer in elkaar zetten.’

Ook Schumacher is hier op zijn plek

Maar sinds de stormachtige opkomst van sociale media en documentaires als Drive to Survive van Netflix zijn de persoonlijkheden van coureurs een veel prominentere rol gaan spelen in de bewustwording van het publiek. Tegenwoordig lijkt het wel alsof alle meningen en voorkeuren van de mannen tentoongesteld moeten worden alsof het de bordjes met plastic eten in de etalage van het benzinestation van Daikoku zijn. Toch lijkt Mick hier, vanavond, relaxt en perfect op zijn plek te zijn.

‘Er zit een risico aan vast, want ik ben in principe heel erg op mezelf. Ik hou van mijn privacy. Soms, als er mensen zijn die meer willen weten, worden ze een beetje té nieuwsgierig. Ik vind dat het mijn keuze zou moeten zijn wat en hoeveel ik wil delen. En dan is het jammer dat er mensen zijn die dat toch voor mij proberen uit te vogelen.’

Micks volgende autosportavontuur staat te wachten

Wanneer we dit schrijven, wordt Mick genoemd als een van de LMDh-rijders in het volgende seizoen van het World Endurance Championship, voor het team van Alpine. Mercedes F1-baas Toto Wolff vindt die overstap prima en zegt dat Mick ‘lid van de familie’ is en ‘thuis altijd welkom zal zijn’.

Maar tijdens ons gesprek met de jonge rijder wordt zijn toon steeds troostelozer naarmate hij meer over de toekomst spreekt. Logisch ook, na een paar moeilijke jaren waarin het verlangen naar een F1-auto alleen maar groter werd. Dat moet toch zijn tol eisen – hoe gaat hij om met die omstandigheden, hoe komt hij de onzekerheid door?

‘Je moet de goede mensen om je heen hebben’, zegt Mick. ‘Het is belangrijk om jezelf mentaal sterk te houden en te proberen om het beste van de situatie te maken, zodat je, als het eenmaal zover is, meteen klaar bent om te doen wat je moet doen.’ Na zo’n avond met Mick kun je niet anders dan hem het beste wensen. Mocht alles echt misgaan, dan kan hij zich nog altijd op driften richten en zien waar dat hem brengt. Sideways Schumi. Klinkt lang niet gek, toch?